Το Πάσχα που μας πέρασε, όπως και κάθε Πάσχα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου εδώ που τα λέμε, το πέρασα στο νησί της Κέρκυρας.
Και καλά θα μου πείτε, έχει αυτό σχέση με το θέμα του blog που είναι η ποιοτική μπύρα; Έχει, γιατί αυτή τη φορά έτυχε να κάνω εκεί μια ενδιαφέρουσα νέα μπυρο-γνωριμία, η οποία γρήγορα κατέληξε και σε μερικές νέες και απολαυστικές μπυρο-δοκιμές!
Σε ένα μέρος προς τα βόρεια του νησιού που λέγεται Νησάκι (ωραία δεν ακούγεται αυτό;), μένει ο Λευτέρης. Ο Λευτέρης είναι ένα νέο παιδί ο οποίος έχει χοντρικά γύρω στα πέντε χρόνια που ασχολείται με τη μπύρα και την οικιακή ζυθοποίηση.
Η 7 Island Brewery με το φτερωτό λιοντάρι που κρατάει ένα ποτήρι μπύρα στο μπροστινό του πόδι όπως βλέπουμε στην ετικέτα της, δεν υφίσταται λοιπόν σαν ζυθοποιία - μικροζυθοποιία που κάνει παραγωγή και εμπόριο αλλά μόνο σαν κάτι που αντανακλά τη δημιουργικότητα, την επιμονή - υπομονή και φυσικά, την αγάπη ενός ανθρώπου για την καλοφτιαγμένη μπύρα.
Ο Λευτέρης πρόθυμα μου έφερε να δοκιμάσω μερικές I.P.A. και 2 stout που είχε πρόσφατα φτιάξει και εμφιαλώσει.
Επίσης πρόθυμα απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που του έκανα και είχαμε μια εκτενή και ευχάριστη φιλική μπυροσυζήτηση -αν και σε σημεία της οποίας λυπήθηκα όταν πληροφορήθηκα για την έλλειψη αλληλεγγύης και πνεύματος βοήθειας-στήριξης εκ μέρους κάποιων πιο πετυχημένων στο χώρο.
Ας περάσουμε όμως και στο "ζουμί" της ανάρτησης, που δεν είναι άλλο από τις δοκιμές και τις περιγραφές τους!
Πρώτη δοκίμασα την stout της 7 Island - του Λευτέρη, η οποία μάλιστα κέρδισε και την 4η θέση στον πρόσφατο διαγωνισμό homebrewing της Septem!
Το χρώμα της μαύρο -κλασικό του είδους- αφρός ανοιχτός καφέ με σχετικά καλή διατήρηση και πολύ ωραίο άρωμα που διαχέεται έντονο μόλις βγάζω το καπάκι.
Μυρίζοντας από το ποτήρι, το άρωμα αυτό είναι βαθύ, διαπεραστικό και διακρίνω πάλι γνώριμα (παλιά, καλά) stout στοιχεία όπως φρεσκοκαβουρδισμένο καφέ, κακάο, κάτι από παλιό ξύλο, υποψία καπνού και πολτού ελιάς και επίσης μου βγήκε μια αμυδρή αίσθηση βανίλιας.
Γευστικά, τα γνωστά stout χαρακτηριστικά δε λείπουν και πάλι. Καφές σε πρώτο πλάνο και μετά η σοκολάτα/κακάο. Υπάρχει θα έλεγα ισορροπία και η μπύρα πίνεται αρκετά ευχάριστα.
Το σώμα της είναι ελαφρύ και το ανθρακικό υψηλό -λίγο περισσότερο απ' όσο θα το ήθελα σε μια stout.
Στο τελείωμα που μου άρεσε περισσότερο απ' όλα, μένει ο καφές και η αίσθηση του καπνιστού. Η επίγευση διαρκεί αρκετά, με το αλκοόλ να κάνει κι αυτό εκεί στο τέλος ένα ελαφρύ πέρασμα (το οποίο αλκοόλ έτσι κι αλλιώς δεν είναι πολύ, 5 με 6%) και χαρίζει έξτρα πόντους στη μπύρα.
Αν διορθωνόταν αυτό με το κάπως παραπάνω ανθρακικό που ανέφερα, θα μιλούσα για μια από τις πολύ καλές stout που έχω δοκιμάσει, την οποία μάλιστα θα ήθελα να χρησιμοποιώ πολύ και σε σκοτεινά μπυρο-γλυκά!
Το δεύτερο μπουκαλάκι ωστόσο που έφερα μαζί μου στην Αθήνα, με περιμένει ακόμα για μια δεύτερη δοκιμή και μια πιο ολοκληρωμένη άποψη!
Σειρά μετά, έχει η I.P.A. :
Οπτικά είναι μια κούκλα.
Πλούσιος, συνεκτικός αφρός, χρώμα λαμπερό ρουμπινί και όταν εκτός από τα μάτια βάζω σε λειτουργία και τη σκοτεινή μου μύτη, τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα.
Βγαίνουν εσπεριδοειδή, πεύκο, ανανάς, αγριολούλουδα, κάτι από γλυκό κουταλιού ή κοκτέιλ μαρμελάδας φρούτων -με τα εσπεριδοειδή να έχουν τον πρώτο λόγο πάντα.
Τώρα τι λέει και από γεύση: Γενικά, θα έλεγα πως είναι γλυκόπικρη, το πορτοκάλι "ακούγεται" περισσότερο σε σχέση με τα βυνώδη χαρακτηριστικά.
Αυτή η αίσθηση πικρού πορτοκαλιού με τα "τσιμπήματα" βύνης-αμύλου, μου έφερε στο νου μια θολή εικόνα φρεσκοστυμμένης πορτοκαλάδας όπου έχουμε βάλει μέσα να μουλιάσει κουάκερ! (= νιφάδες βρώμης).
Η επίγευση αφήνει και πάλι μια γλυκόπικρη αίσθηση που μου θυμίζει κάπως και το γλυκόπικρο σήμα κατατεθέν φρούτο του νησιού της Κέρκυρας, δηλαδή το κουμ κουάτ. Επίσης είναι ελαφρώς ξηρή, είναι όμως πιο σύντομη και με μικρότερη ένταση από αυτήν της stout.
Η μπύρα είναι αρκετά ευκολόπιοτη, η ενθράκωση είναι υψηλή, το σώμα ελαφρύ.
Μου άρεσε αρκετά, μάλιστα η δεύτερη δοκιμή την επόμενη ημέρα με το στομάχι ελαφρώς άδειο και τη γεύση μου πιο καθαρή, με έκανε να την εκτιμήσω περισσότερο (να φανταστείτε πως ο σεμνός δημιουργός της μου είπε πως δεν είναι και τόσο ικανοποιημένος από αυτήν!).
Αν μπορούσε να μειωθεί λίγο η πικράδα και να ανέβει μερικά "levels" η ξηρότητα, θα μιλούσαμε κατά την ταπεινή σκοτεινή μου γνώμη, για μια σεβαστή I.P.A. την οποία θα μπορούσα να πίνω κάθε μέρα ή να συνοδεύω αγαπημένα χορτοφαγικά πιάτα.
Η γενική εντύπωση που αποκόμισα, είναι πως ο Λευτέρης και η 7 Island Brewery - που έστω και άτυπα/ανεπίσημα δημιούργησε- βρίσκονται σε αρκετά καλό δρόμο και έχουν σίγουρα όλο το χρόνο και τη διάθεση να τα πάνε ακόμα καλύτερα!
Τους εύχομαι μέσα από τη σκοτεινή μου καρδιά να τα καταφέρουν και κάθε φορά που θα βρίσκομαι στο αγαπημένο νησί της Κέρκυρας, θα είμαι πάντα έτοιμη και ανοιχτή για νέες μπυρο-δοκιμές!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου